 |
Ogenblikje a.u.b., de pagina wordt geladen.. |
|
Ogenblikje a.u.b., de pagina wordt geladen.. |
)
)
9 maart. Blenheim ademt een beetje de sfeer uit van Zuid-Afrika met z'n warme droge klimaat, de kale goudgekleurde bergen en de talloze wijnvelden. Daar gaan we ons maar eens in verdiepen. )
Cultuur opsnuiven...Een mens moet immers ook wat cultuur opsnuiven. Dus we boeken een wijntoer incl. halen en brengen. Na al dat proeven lijkt het verstandiger.
En dlathisss heen glhoed lihddee. Geintje. Zo lazarus word je niet van die bodempjes die ze hier schenken. We spugen daarom niks uit. Het is een heerlijk dagje. Dat sluiten we 's avonds af met een flesje, afkomstig van een van de bezochte wijnboerderijen. De lucht kleurt dan roze en oranje tegen een strakblauwe achtergrond.
10 maart. We rijden weer door het mooie wijngebied en laten ons verleiden nog twee wijnhuizen aan te doen: Grove Mill en Seresin. De eerste heeft een heerlijke pinotage, die Seresin nog weet te overtreffen met een pinot noir. Die is te koop in Hasselt, daar gaan we vast wel eens heen. Het blijkt alweer drie uur als we uiteindelijk Blenheim verlaten, op weg naar Saint Arnaud. Onderweg genieten we van het kale gele droge landschap. Langzaam gaat dat over van hier en daar een sappig grasveldje naar rijk beboste bergen, meer de smaak van Dick.
)
Aan het Lake Rotoiti in het Nelsons Lakes National Park kamperen we. Daar wandelen we de volgende dag heerlijk twee uurtjes door de bossen en langs kreekjes. Het weer is schitterend, dus 's middags, onderweg naar Nelson, wordt er even gestopt om wat zonnestralen op te vangen.
12 maart. Op het Montgomery Square in Nelson slenteren we over de zaterdagse kunstmarkt. Daarna gaat de reis, na een overnachting in Marahau, naar het Tasman National Park dat we per kayak vanaf zee bekijken. Zomaar ineens doemt daar een waar paradijs op, vergelijkbaar met -voor wie het zich nog herinnert- de prachtige lagune in de film Blue Lagoon. Daar kookt gids Jobey mosselen bij een heerlijke lunch. Na nog een ander mooi strandje en een wandeling met sublieme uitzichten peddelen we terug. Zou best wel een spierpijn kunnen opleveren. Volgens Dick bij mij zeker niet. Hij meent dat de peddelprestaties vooral zijn verdiensten zijn. Na dit heerlijke zonovergoten dagje rijden we tot Takaka Hill waar we een onverhard pad van zo'n twaalf kilometer nemen.)
14 maart alweer, de laatste dag van deze zesde week. En je maakt wat mee hoor. Afgelopen nacht beefde de aarde. De volgende dag op het nieuws valt te vernemen dat er inderdaad sprake was van een aardbeving. Stelde allemaal niet veel voor, dus we doen gewoon wat we in gedachten hadden. Naar dat gat natuurlijk. De wandeling erheen is niet erg spectaculair, dat gat wel. Met gevaar voor eigen leven, de waarschuwingsborden negerend, kruipen we lekker eigenwijs naar het randje van de afgrond. Na dit te hebben overleefd nemen we het hobbelpad terug om via de verharde weg naar Port Puponga vlak bij Cape Farewell te gaan, het noordelijkste puntje van het zuidereiland.
